Van alles en nog wat (blogs)

25.11.2017

Geen Geocache vandaag

Het was zover, we zouden in Frankrijk gaan Geocachen. Op zich doen we dat wel vaker, want daar liggen een paar leuke rondes. Dit keer ging het om een mysterieronde, waarvan alle raadsels waren opgelost. Een aantal maanden geleden wilden we deze ronde ook al gaan doen, maar toen is het de avond ervoor gaan regenen en hield het de dag erna pas weer op. We zijn dus niet gegaan. Iets wat niet heel erg vaak voorkomt.
Vandaag was het dus wel zover, we komen zonder problemen over de grens en er stond dit keer ook niemand met een geweer/mitrailleur aan de kant om in onze auto te kijken, dus dat begon al goed. Het is toch altijd wat eng van die grote wapens van dichtbij te zien. Een kwartiertje later bogen we een bospad in. Er stond geen bord dat we daar niet door mochten. We moesten nog zo’n 2 kilometer. Alles ging goed, gelukkig kwam ons ook niemand tegemoet. Op een gegeven moment ontdekken we in de verte auto’s en neonoranje… ja wat was het, dat konden we van die afstand niet goed zien. We reden dus maar verder. Hoe dichterbij we kwamen hoe duidelijker was, dat het jagers waren. Elke zoveel meter stond, of zat er één in een neonoranje vest en met wapen in de hand. We konden er voorbij rijden en de meeste mannen knikten vriendelijk. Na de laatste jager, hadden we nog een meter of 300 naar de parkeerplaats.
We voelden ons al niet meer zo heel erg happy, zette echter de auto neer, en bekeken de geocachingkaart… De eerste drie caches lagen een stuk terug, we moesten dus om met de ronde te beginnen, opnieuw – nu te voet – aan de jagers voorbij. Ik persoonlijk, vond dat niets, ik zag al ons omver gelopen worden door een horde wilde zwijnen, die door de “line of fire” gebroken waren (als ze dat geluk zouden hebben gehad) en als we nog pech zouden hebben, zouden de jagers ons voor wilde zwijnen aanzien. We bekeken het van onze veilige afstand even en voor de zekerheid had ik toch maar een neongeel vestje aangetrokken, want mijn winterjas is zwart met een beetje roze. Op een gegeven moment hoorden we een toeter en we konden zien, dat alle jagers waren opgestaan. We hoorden roepen, het blaffen van een aantal honden en toen het eerste schot. Er volgden er al snel meer. Wat verder weg, wat dichter bij. Het was niet iets wat je echt graag wilt horen.
We besloten al snel dat het veiliger zou zijn, als we de weg verder door zouden rijden en dan Eclairs zouden gaan eten.
Geen Geocache vandaag dus, maar toch een gevoel van avontuur.

==========================================================================

14.07.2016

Als Geocacher loop ik al een aantal jaren door de omgeving met een telefoon en een GPs in de hand. Eigenlijk interesseerde dat tot nu toe weinig mensen. Vanochtend bij een ochtendrondje van 4 kilometer waarvan de meeste tijd in een wijnberg, ben ik drie keer aangesproken of ik Pokemons aan het zoeken ben…. Niet het hoofddoel, maar nieuwsgierig als ik er naar ben: 1 Geocache, 1 Pokemon en 3 Ingressportalen, Ik denk echter dat ik die drie dingen niet lang naast elkaar blijf doen. Dat is echt te ingewikkeld. Geocaching is toch echt het leukst!

Als Geocacher gehe ich schon einige Jahre durchs Leben mit einen Handy und GPSgerät in der Hand. Bis jetzt haben sich dafür nur wenig Leute interessiert. Heute Morgen allerdings, haben mich auf meine Walkingrunde von 4 kilometer, wovan die meiste Zeit in eine Wingert, drei Leute angesprochen ob ich Pokemons suche… Es war nicht mein Hauptziel, aber gefunden habe ich: 1 Geocache, 1 Pokemon (ausprobieren wollte ich das selbstvertändlich schon) und 3 Ingressporale. Ich glaube aber, dass ich die drei Sachen nicht lange neben einander machen werde. Ist echt zu anstrengend. Geocaching macht wirklich am meisten Spaß!

04.04.2016

Meezinger:

Eigenlijk had ik niet heel veel zin om boodschappen te doen, maar af en toe moet je wel natuurlijk. Omdat ik toch al onderweg en het ook mooi weer was, besloot ik een boetiekje binnen te lopen. Gewoon even kijken, want ik ben geen echte spontaan-shopper. De radio stond aan en een diskjockey vertelde iets, wat me niet opviel. Wat wel opviel was het begin van “Somebody to Love” van Queen. Een song die, net als de meeste songs van Queen, toch wel tot mijn favorieten hoort. Terwijl het intro speelt, loop ik verder en ben al wat vrolijker, helemaal bereid om in te vallen wanneer de tekst begint. Naast me was een dame ook de spulletjes in de winkel te bekijken en precies op hetzelfde moment als ik begon ook zij  met eenzelfde enthousiasme

“Each morning I get up, I die a little..”

Een moment keken we elkaar aan en lachten toen. “Er zijn songs die je gewoon moet meezingen, als je ze hoort”.

Daarna gingen we ieder zingend ons eigen weg.

Mijn dag was helemaal goed. Ook al hadden ze in die boetiek niets in mijn maat.

07.03.2012

Geocachen = Real Life Questen

Wat speel jij nu voor computerspelletjes?‘ vraagt mijn veertienjarig peetkind aan mij.
Na jarenlang verslaafd te zijn geweest, zijn we helemaal gestopt met World of Warcraft en dat was voor iedereen in onze omgeving nogal een grote verrassing.
‘Op het moment speel ik niet veel, ik ga liever Geocachen, dat is net een soort van “Real life Questen”,’ is mijn antwoord.
De tiener vindt Geocachen maar niks, want daarvoor moet je naar buiten. Hij kijkt mij met een halve glimlach aan en zegt: ‘Ik heb gehoord dat de 3D-Effekten erg goed zijn, alleen de “Gameplay” valt nogal tegen.’

==================================================================
24.08.2011
(dit stukje heeft ooit ook op de verhalensite gestaan. Het aantal kilo’s van toen heb ik wat aangepast 🙂

Toetje
Goed, ik denk dat het algemeen bekend is dat ik het niet altijd helemaal eens ben met mijn eigen gewicht. Inmiddels weet ik dat calorieën geen beestje zijn die ’s nachts je kleren strakker zitten te naaien, want de kast heb ik leeggehaald en ik heb ze niet gevonden. Het was dus tijd voor de noodrem en ik ben al een poosje bezig daar iets aan te doen: Schlank im Schlaf is het motto en dus geen brood, aardappels, pasta, rijst, wortels, erwten, mais of bonen bij het avondeten. Als echte brood- en pasta eter valt me dat behoorlijk tegen, maar het resultaat, er zijn inmiddels acht kilo af, geeft aan dat het wel de juiste richting is.
Laatst bekeek ik eens de verschillende flesjes die ik in de badkamer had staan en ook had uitgezocht voor de dagelijkse verzorging: perzik-abrikozen shampoo, cocos douchegel, meloenscheerschuim en een chocolademasker. Het is wel duidelijk dat ik mijn grenzen aan het verleggen ben. Eetbaar is het allemaal niet, maar ik ruik als een toetje.

———————————————————————

22.07.2011

Zomer, negen uur ‘s avonds.

Sinds een week landt iedere avond precies om negen uur een ooievaar op de elektriciteitsmast in de tuin van onze buren. Ter begroeting klappert hij luid.
“Onze ooievaar” is daar altijd alleen. Op de volgende mast zit een paartje, op de bouwkraan een straat verder zit er een. Op nog een stroommast die ik vanaf mijn huis kan zien, zit er ook één alleen.
Een paar dagen geleden heeft nog een andere ooievaar geprobeerd het plekje bij ons huis te krijgen maar: bezet is bezet. Met veel kabaal werd de indringer verjaagd.
Ik ga ervan uit dat de verjaagde vogel intussen ook zijn eigen mast of bouwkraan heeft gevonden. Gelukkig hebben tenminste de ooievaars iets aan de verder alleen maar lastige stroommasten.
’s Morgen om een uur of vijf wordt er weer geklapperd en de ooievaar vertrekt naar het weiland waar hij dan met zo’n 50 tot 60 soortgenoten zijn dag doorbrengt.

Juli 2011 – Bianca van Strien

=====================================================================

27.06.2011
Zoekmachine Statistieken

bianca van strien overleden
Ja, daar schrok ik ook nogal van. Bij de samenvatting van mijn website staat dat bij de zoekmachine statistieken. Ik leef nog hoor en met deze zoekopdracht kom je bij mijn boek “Verleden in de weg” uit, want daar komt het woord overleden in de flaptekst voor, maar toch was het even vreemd om te lezen.
Gelukkig zijn er nog meer zoektermen en ik lees echt veel liever: samenvatting een moeilijke start of boekverslag een nieuwe kans.
In ieder geval: als je dit hier leest, heb je mijn site gevonden.
Groetjes
Bianca

====================================================================

20.06.2011
Peettante Mama

Als je net twee jaar oud bent en wilt leren praten is dat moeilijk. Lastig wordt het dan ook nog eens als je moeder en je peettante dezelfde voornaam hebben: Bianca.
Het is geen wonder dat je dan wat verward bent en tegen je peettante ook maar Mama zegt, want dat lukt al goed.
Nu was ik, de peettante dus, de afgelopen twintig jaar bij verschillende tweejarige kinderen: Nanai, Kaka (dat was vooral handig: Heeft hij zijn broek vol? Nee, hij roept mij ;)), Ajan, Kanka, Banka, Baka, maar nu ben ik voor het eerst dus Mama. Eerlijk gezegd, vind ik het niet zo erg en over een paar weken zal hij het wel leren en dan heet ik weer gewoon Bianca.

======================================================================

17.06.2011
Nu heb ik makkelijk praten

Van verschillende kanten krijg ik nu te horen, hoe knap het is dat het me gelukt is de sleur te doorbreken en iets aan mijn gewicht en conditie te doen. Veel mensen die ik ken willen dat ook wel.
Nu is het op dit moment voor mij erg gemakkelijk om te zeggen: doe het dan. Sta een uur eerder op en ga nog even zwemmen of walken, voor je aan je normale dag begint. Eet minder en vooral: snoep minder. Dat lijkt me echter wel een beetje hypocriet, want de afgelopen jaren heb ik me er ook niets van aangetrokken als iemand tegen me zei: het gaat zo lekker, de kilo’s vliegen ervan af, dat zou voor jou ook niet slecht zijn…
Natuurlijk: begin er vandaag meteen aan, want morgen komt er iets tussen en overmorgen ben je vergeten dat je het wilde. In principe weet dat ook iedereen, maar het blijft moeilijk. Het heeft toch met een “knop” te maken, die je eerst ergens moet zien te vinden en die lang niet altijd op dezelfde plek zit.

======================================================================
11.06.2011
Zwemtraining

Nooit gedacht dat ik ooit iets zou doen waar het woord training in voorkomt, maar nu is het zover. Ik wil dit jaar proberen het “Deutsche Sportabzeichen” te halen, of tenminste een deel daarvan.
Sport: nog een woord dat niets met mij te maken heeft. Ik ben eerder de muzikale creatieve, dus eerder bekend met repetities en sport was iets waar ik altijd onderuit moest zien te komen. Natuurlijk lukte dat op school niet altijd, maar een glanzende sportcarrière heb ik daar niet gemaakt. Zelfs toen ik een keer van plan was om echt mijn best te doen bij de sprint liep dat niet helemaal goed; de lerares had vergeten de tijd te stoppen. Natuurlijk had ze wel gezien dat ik erg mijn best gedaan heb en ik kreeg een goed cijfer, maar het mag duidelijk zijn, dat ik daarna nooit meer gerend ben.
De enige activiteit die voor mij wel leuk was, was aerobic, stepaerobic of linedance. Een tijdlang heb ik daarin zelfs cursussen gegeven, maar ik heb altijd geweigerd dat als sport te zien. Het gebeurde op muziek en muziek maakt alles goed. (Behalve experimentele Jazz, maar dat is hier geen thema).
De fitness-studio waar ik die cursussen deed ging helaas dicht en van beweging was geen sprake meer. Ieder jaar kocht ik wel een zwembadjaarkaart voor het bad hier in het dorp, want zwemmen vind ik ook geen sport. Bij ons in de familie deden we dat regelmatig (zodra de zon scheen), het heette dan ook “recreatiezwemmen” en in het water voelde ik me altijd al erg thuis. Op de middelbare school waren we met klasgenoten bijna iedere woensdag in het toen pas gebouwde golfslagbad te vinden, maar om nou te zeggen dat we daar met sporten bezig waren…
Het is me de laatste jaren maar één keer gelukt om de kosten van de jaarkaart eruit te zwemmen. Dat was in het jaar dat ik aan de “afvalrace” begon, omdat ik door gebrek aan beweging veel te zwaar was geworden. In dat jaar ging ik ook “walken”. Vier, vijf, zes keer in de week, het leek wel een verslaving. Helaas maar tijdelijk want het werd herfst, winter, het nieuwe jaar, nog een paar jaar en twaalf kilo erbij. Ik had een vreselijk grens al met twee kilo overschreden en in december ging de knop weer om. Ik begon aan een nieuwe manier van eten en doordat de zomer dit jaar al in maart begon, ging het zwembad begin april al open. Natuurlijk kocht ik ook dit jaar een jaarkaart en nu ga ik ook regelmatig. Op dinsdag en donderdag kan je in het vijftig meter lange wedstrijdbad al vanaf half zeven ’s ochtends aan de slag en dan is het ook nog niet zo druk. Op de andere dagen begint het baantjes zwemmen om negen uur. Ze geven inmiddels ook een paar keer in de week zwemgymnastiek en daar doe ik dan ook maar aan mee. Het lijkt wel wat op aerobic, dus is het gemakkelijk vol te houden. Ik probeer iedere keer de kilometer te zwemmen, op zich is dat niet zo moeilijk, maar voor het Sportabzeichen moet ik dat, gezien mijn leeftijd, in 30 minuten kunnen en dat is toch wel een beetje doorzwemmen. Inmiddels lukt het ook wel, vooral als ik niet al te veel “tegenliggers” heb, want hoevaak ik mezelf ook vertel dat ik net zoveel recht heb om op “mijn” baan te blijven, ben ik bijna altijd degene die plaats maakt.
Wat mijn gewicht betreft, het gaat niet hard, maar zes kilo ben ik inmiddels kwijt en tenminste ben ik in mijn “Speedo” behoorlijk in training en vind ik het zelfs leuk.
Voor het Sportabzeichen zijn de drie disciplines in het water (50meter, 200meter en 1000meter) mijn eerste doel. Of het met de anderen: hoog-, ver- of bokspringen en sprinten, ook gaat lukken, dat moet ik nog even zien, maar wie weet ga ik daar ook nog voor trainen.
Juni 2011 – Bianca van Strien
===============================================================